Масакар на едно општество

Се сеќавам на првиот пат кога го гледав "Bowling for Columbine". Го гледав на ТВ Телма и тоа мислам дека беше во периодот меѓу 2004 и 2006, не подоцна и не порано. Се сеќавам на чувствата во врска со филмот и кои елементи најмногу ме потресоа и останаа длабоко во сеќавање. 
Тогаш, интересен ми беше Мерлин Менсон, куриозитетот дека канаѓаните не заклучуваат врати, игнорантноста на обичниот американец.

Вечерва го гледав пак. Години подоцна, но со сосема различни емоции. Можеби тоа е бидејќи сега сум повозрасна, и поинформирано им пристапувам на одредени општествени појави и текови, но не мислам дека тоа е се'. Фактот дека во Америка во последните 10 години од снимањето на филмот се случија десетици нови погрозоморни убиства исто така не е дел од тоа што го чувствувам во моментов. 

Ако во 2004 мислев дека сосема сум ја сфатила пораката на Мур дека во Америка под влијание на мејнстрим медиумите во функција на големите корпорации систематично се создава страв што води до вооружување и насилство, пораката што денес ја извлекувам е сосема друга. 
Филмот ги обработува методите на влевање на тој страв кај населението, како и заедниците кон кои се насочува овој страв. Се укажува на начинот на кој омразата се вкоренува како дел од секојдневието на обичниот човек, а притоа му се дава пристап до оружје за да делува во случај на можна "опасност". 

Но, ова за мене веќе не се чини како некоја појава во земја илјадници километри од тука. Не ми се чини како нешто што можеби еден ден во некоја далечна иднина ќе дојде на мојот праг и агресивно ќе ми чука на врата. Не, ми се чини како да пред малку го гледав на вести. Не го ли прочитав на некој портал пред малку? Она момчено од Штип не ли го направи истото? 

Ми делува како да го живеам Колумбајн. Но, во мојата реалност, не ми треба некој буцмаст документарист да ми објасни како дојдовме ваму. Се плашам дека во оваа реалност ние сите знаеме како и кога се создава омразата. Се создаваше вчера, денес, ја чекам и утре. Знаеме со секој изговорен или прочитан збор, со секој ден што зазорува на мејнстрим но и алтернативните медиуми. Ние сега, повеќе од било кога сме свесни за тоа што ни се случува, но наместо да се бориме, не' понесува стихијата. 

Можеби немаме можност легално да поседуваме оружје, но живееме во време кога агресијата во било која форма може да послужи како куршум. Повторно и повторно учиме дека со поголема омраза, добиваме поголеми ефекти. Така стануваме поуспешни, а слабите маргинализирани и бедни. Да, реков слабите, не маргинализираните. Денес веќе не ни знаеме кој е вистински маргинализиран. 

Збунети сме.

Ги мразиме соседите, ама и тие не' мразат нас.
Ги мразиме успешните, а кога ќе успееме ги мразиме оние кои не успеале.
Ги мразиме различните, па се трудиме да бидеме исти.

Мразејќи ги другите, се мразиме и себе си. 
На волку омраза, никој веќе нема кредибилитет да не' учи за почитта и љубовта.